Trekken door Australië

Dinsdag 13 oktober 2015.
The Grampians. Vandaag hebben we eerst ontbeten en zijn we even in Warrnambool gaan lopen. Het is een slaperig stadje aan de kust en er is, volgens ons, niet zo veel te beleven. Rond 10.30 zijn we vanuit Warrnambool vertrokken naar de Grampians. Dit is normaliter een tocht van 2,5 tot 3 uur. De benzinetank zat nog voor een kwart vol. Onderweg merkten we dat er wel heel erg weinig plekken waren waar je kon tanken. We rijden echt in “the middle of nowhere”. Na ongeveer 70 kilometer te hebben gereden met een steeds lager wordende hoeveelheid brandstof, werden we toch zenuwachtig. Daarom zijn we maar een kleine 40 kilometer teruggereden om te kunnen tanken. We hebben leergeld betaald en zullen daarom nooit meer een mogelijkheid voorbij laten gaan om te tanken. De afstanden in Australië zijn simpelweg te groot om deze vergissing te kunnen maken.

Hierna verliep de reis gelukkig verder voorspoedig en hebben we genoten van de weidse uitzichten en mooie landschappen. Het is voornamelijk boerenland waar we doorheen rijden. Maar vergis je niet in de afmetingen, een boerderij is hier werkelijk gigantisch groot. Dan zijn alle boeren in Nederland maar keuterboertjes.
De Grampians zijn een oude bergketen met een prachtige natuur. Onze bestemming is Halls Gap midden in de Grampians. Het is een klein toeristisch plaatsje en ons Motel ligt daar net buiten. Het Motel is gewoon goed, maar de ligging ervan is geweldig. Een zeer grote weide voor het motel waar in de namiddag de dieren uit het bos komen foerageren. Het veld is gevuld met reuze-kangaroos, kakatoes (witte papagaai met gele kuif), lori’s en andere dieren. We worden gewaarschuwd dat het wilde dieren zijn, en blijven dus op een veilige afstand van een aantal meter. Het is erg leuk om Skippy eens in het echt te zien.
Die middag hebben we de auto gepakt om naar een paar mooie plekken te gaan. De eerste was “The Balconies” wat te bereiken was vanaf de parkeerplaats met een kort wandelingetje over een bergpad van 1 kilometer. Hier kreeg je vanaf een hoog bergpunt een mooi en weids uitzicht over de vallei en berghellingen. Wij waren erg onder de indruk hiervan. De 2e was “Mackenzie Falls”. Hiervoor moest je een behoorlijke afdaling maken van 45 minuten over rotsen om uiteindelijk bij een grote waterval uit te komen. Erg leuk om te doen en ook erg mooi. Als laatste was er nog een mooi uitzichtpunt (Boroka) wat onder meer uitkeek over een groot meer.

Morgen meer….

Woensdag 14 oktober.
Dit is de dag waarop we onze wandelschoenen eens maximaal gaan uittesten. We gaan de berg op en wel naar “The Pinnacle”. Volgens de man van het motel de mooiste uitkijkplek die er is. Om er te komen moeten we eerst met de auto naar een parkeerplaats en van daar starten we met de tocht. Er zijn 3 manieren om boven te komen. De makkelijkste, een wandelpad van 1,5 kilometer. De middelste, deels rotsen en deels wandelpad van 2,1 kilometer. De moeilijkste, alleen maar rotsen, trapjes en klimpaden van 2,1 kilometer. De totale tocht (heen en terug) kan in 2,5 tot 3 uur gedaan worden. We hebben de moeilijkste variant gekozen en dat heeft inderdaad veel zweetdruppeltjes opgeleverd. De tip van Lex en Lisette om goede schoenen aan te schaffen betaalt zich hier zeker uit. Onderweg kom je langs kleine canyons, druppelende fonteinen en prachtige vergezichten. Wel is het de hele tijd goed oppassen hoe je loopt. We komen onderweg nauwelijks mensen tegen. Boven aangekomen ziet het er echt prachtig uit, met uitzicht over Halls Gap en ver voorbij de bergketen van de Grampians. De tocht naar beneden gaat gelukkig veel vlotter dan naar boven. Beneden aangekomen zijn we rond 13.00 uur in de auto gestapt en vertrokken naar

Adelaide.
Het is een tocht van bijna 500 kilometer maar deze verloopt ook zonder problemen. Onderweg komen we een wegrestaurantje tegen met een “real life” koala. Wij zijn daar gaan kijken en het bleek een soort van kinderboerderij te zijn. Er waren verschillende dieren waaronder wallaby’s, een struisvogel en inderdaad een koala. Het beestje had er niet veel zin in want hij was aan het slapen. We kunnen in ieder geval zeggen dat we er een gezien hebben.

In Adelaide komen we erachter dat we door de hele stad moeten rijden om ons hotel te bereiken. Adelaide heeft meer dan 1 miljoen inwoners en een daarbij horende verkeersdrukte. Het was behoorlijk opletten daar. Ons motel is van de buitenkant erg leuk, een oud herenhuis. Van binnen is het ook erg oud en ademt daardoor een tikje vergane glorie.
Morgen gaan we met het vliegtuig naar Alice Springs. Het schijnt daar erg warm te zijn en de komende week wordt het er niet beter op. De dagtemperatuur ligt dan tussen de 35 en 40 graden, en dat lijkt mij best warm. Maar hopen dat er een goede airco in onze camper zit. Omdat we komende periode in “the Outback” zitten in een camper zal het lastig worden om een internetverbinding te krijgen. Het kan dus even duren voordat er weer een verslag wordt toegevoegd.

Nog even iets vertellen over het weer. De dag dat we vertrokken uit Kuala Lumpur was het 31 graden in Melbourne. Toen we echter aankwamen was het nog maar 19 graden. De Great Ocean Road was met een temperatuur van 17 graden nog wat koeler. In de Grampians begonnen we met 19 graden en de dag dat we vertrokken was het weer 29 graden. In de staat Victoria hebben ze een gezegde als iemand klaagt over het weer, “just wait 10 minutes for the wetter to change”. Het weer is hier namelijk zo veranderlijk als maar zijn kan.
Nog een klein triviantje is het tijdverschil. In Kuala Lumpur bedroeg dit 6 uur met Nederland. In de staat Victoria bedraagt dit 9 uur. Waar we nu zijn (South Australia) bedraagt dit 8,5 uur. Ik ben benieuwd wat het morgen is in the Northern Territories.

Tot de volgende keer.