5 december 2018

Soms zijn dagen zo goed als perfect en dit is er een van. Ik besef dat ik vaak in superlatieven spreek maar vandaag is dat ook terecht. Het is prachtig weer als we die ochtend vertrekken naar Milford Sound.
De Milford Sound is eigenlijk een fjord en ontstaan gedurende de vele ijstijden waarin gletsjers diepe voren in het landschap hebben gesleten. Na het stijgen van de temperatuur vulden deze zich met water en bleven de pieken van de bergen uitsteken boven het wateroppervlak. Dat de gletsjers sterk het landschap hebben weggeduwd blijkt wel uit de diepte van deze fjorden. Milford Sound is zo’n 400 tot 500 meter diep. Dit soort diepten tref je overigens ook aan bij de fjorden in bijvoorbeeld Noorwegen.
Voor onze reis moeten we vanuit Te Anau via de 120 km lange Milford Highway, een prachtige weg, naar het opstappunt voor de cruiseschepen. We vertrekken rond 09.00 (de boot vaart om 12.30) want de weg naar onze bestemming kent vele prachtige stops. We hebben een kaart meegekregen waarop de stops zijn aangegeven maar realiseren ons al snel dat het niet gaat lukken om ze alle 32 te doen. Vele vergen ook een wandeling om ergens te komen en dat gaat met ons schema al helemaal niet meer lukken. Daarom hebben we ons beperkt tot de zaken die dicht bij de weg of zelfs aan de weg liggen. Zelfs dan is het nog keuzes maken. Het is teveel om allemaal op te noemen en te beschrijven wat we gezien en bezocht hebben, vandaar deze kleine opsomming:
Mirror Lakes, Knob’s Flat, Pop’s View, Homer Tunnel, The Chasm
en nog veel andere gedenkwaardige plekken die waar we langsrijden of die we tegenkomen maar waar we niet verder stoppen. Het zijn watervallen, kliffen, kloven, regenwoudpaden, en bergpassen die ons echt verbazen door hun schoonheid. Niet voor niets is deze plek (inclusief de highway) aangemerkt als World Heritage Area.
Op enig moment rijden we boven de boomgrens en dan nog zijn de ons omringende bergen massief, hoog en steil te noemen. We zien letterlijk honderden watervallen aan alle kanten op dit bergmassief. Op enig moment stoppen we bij de Humboldt Falls voor een korte wandeling en bezichtiging en gelijk zien we enkele grote papagaaien over de grond wandelen en op andere auto’s zitten. Het zijn Kea’s, de enige alpiene papagaai ter wereld. Grote vogels met, ook voor papagaaien, een buitengewone intelligentie. Ze zijn zo brutaal als wat en je kunt ze heel dicht benaderen. Als ze op het dak van een auto zitten gaan ze onmiddellijk de antenne en de raamrubbers slopen zien we. Als een vogel dat doet bij onze auto steek ik mijn hand uit om hem weg te jagen maar het enige wat gebeurt is dat de vogel een klauw opsteekt en mij aankijkt alsof hij wil zeggen, waag het niet manneke. Hij vliegt al weer verder naar een volgende auto en het blijft fascinerend om te zien hoe ze bezig zijn. Ik heb een nicht (hoi Lisette) die hier uren naar zou kunnen kijken.
Verder rijdend komen we een tunnel tegen die slechts 1 baan kent en een fenomeen op zich is. De tunnel loopt enigszins naar beneden, is van binnen totaal niet afgewerkt en verder zeer spaarzaam verlicht. Het is een claustrofobische ervaring van formaat. Je hebt hier best wel moeite om te oriënteren en ik hou me maar vast aan de achterlichten van mijn voorganger.
Aangekomen op de plek van bestemming is het nog steeds geweldig weer en de afvaart vindt plaats op de geplande tijd van 12.30. gedurende 2,5 uur varen we langs eilanden, steile klippen, besneeuwde bergen en prachtig subtropisch regenwoud. We komen watervallen van meer dan 100 meter tegen. De schoonheid van de Milford Sounds is overweldigend. Het is een plek die bescherming verdient en gelukkig ook krijgt.
Tijdens de terugweg zijn we overigens ook weer diverse keren gestopt, onder meer om foto’s te maken van enorme bloemenvelden met de meest fantastische kleuren. Deze bloemen hebben we al veel vaker gezien. De foto’s ervan zijn gelukkig ook erg mooi geworden.
Wat een dag, geweldig.
Morgen weer een reisdag, dan gaan we naar Dunedin waar we maar 1 nacht verblijven.