2 december 2018

Deze ochtend ben ik vroeg opgestaan (rond 06.00) terwijl Lianne nog aan het slapen was. Heel voorzichtig ben ik met de fotocamera naar buiten gegaan. Het was prachtig weer en ik wilde toch nog even kijken of het zou lukken bij Lake Matheson om foto’s te maken. Een ritje van 5 kilometer en een wandeling van bijna 1,5 uur later kwam ik terug met prachtige foto’s van het meer met daarin de reflectie van de bergen. Maar dat is allemaal eigenlijk van minder belang, want:
Lianne heeft vandaag om 09.00 een afspraak met een vliegtuig wat haar naar grote hoogte zal brengen. Vanaf die hoogte (16.500 voet oftewel meer dan 5 kilometer) zal ze, gekoppeld aan een ervaren parachutist, een sprong maken. Deze sprong wordt omschreven op internet als een van de mooiste van NZ waarbij je boven de toppen van de hoogste bergen (4500 meter) komt en goed zicht hebt op de oceaan, het regenwoud, de besneeuwde bergtoppen en uiteraard de grote gletsjers. Het is uitstekend weer die dag om dat te doen en nadat Lianne een korte briefing heeft gehad is het tijd om de daarvoor bestemde kleding aan te trekken. Na een korte wachttijd is het dan eindelijk zover en ze gaat de lucht in. Al snel is het vliegtuig niet meer in zicht en ik krijg te horen waar ze over ongeveer 45 minuten zal landen. Met de auto naar de landingsplek (ongeveer 7 kilometer in een weiland) en daar wachten tot ze weer (hopelijk veilig) zal landen. Na een tijdje zie ik de eerste stipjes hoog in de lucht en ik krijg te horen dat ik moet uitkijken naar een paarse parachute. En ja hoor, als ik inzoom met de camera zie ik Lianne. Het duurt niet lang voordat ze mij ook ziet en ik hoor vanaf een hoogte mijn naam roepen. Als ze is geland moet ze even bijkomen van alles wat ze gezien en meegemaakt heeft maar het is overduidelijk dat dit een geweldige ervaring is geweest. Gelukkig is alles ook gefilmd dus we hebben de beelden om het terug te kijken. Lianne heeft de rest van de dag een grote glimlach op haar gezicht. Ik moet zeggen dat ik het behoorlijk stoer vond wat ze heeft gedaan. Zelf zegt ze dat ze er geen enkel moment aan heeft getwijfeld om dat te doen. Er was weliswaar een gezonde (voor) spanning maar dat kwam allemaal goed. Het enige wat wel een beetje vervelend was vond ze de kou op haar gezicht en de oplopende druk in haar oren. Maar dat zijn peanuts vergeleken met de geweldige ervaring die ze heeft gehad.
Rond 11.00 vertrekken we naar onze volgende bestemming Queenstown. Onderweg komen we langs mooie plekjes en de gastvrouw van ons hotel had al aangegeven dat het de moeite was om daar te stoppen. De eerste was een mooie waterval, genaamd Thunderfalls, en deze doet zijn naam eer aan. Van grote hoogte komt het water en met een flink geraas dondert het neer in het meer. De tweede stopplaats zijn de Blue Lakes. Dit is echt prachtig om te zien, het water is erg blauw van kleur door mineralen meegevoerd van gesteente boven op de berg. Daarnaast is het ook bijzonder helder en dat levert mooie plaatjes op.
Uiteindelijk komen we aan bij onze bestemming in Queenstown. We worden ontvangen door de gastheer en naar onze kamer gebracht. Als we onze kamer binnenstappen staan we beide met open mond van verbazing te kijken. Niet omdat de kamer zo mooi is (dat is ook zo) maar vooral omdat het uitzicht van de enorm grote ramen werkelijk verbluffend is. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo’n mooi uitzicht gezien als nu. Het is lastig alles te beschrijven (gelukkig zijn er foto’s) maar het is een panorama van een meer met een eiland en verder bergen met besneeuwde toppen. Zo ontzettend mooi. Ik heb nog eens teruggekeken naar recensies van ons verblijf en daar heb ik dit wouw moment elke keer teruggelezen. Zoals een Amerikaanse recensent schreef “I could sit in a chair and drink in the landscape all day long”. Het was een geweldige dag.