Leven in the Outback

18 oktober.
Deze nacht hebben we beide erg slecht geslapen. De hitte was helaas niet erg snel verdwenen, en tot overmaat van ramp was de camper gevuld met vliegen. Na een tijd is het toch gelukt om in slaap te vallen, en tegen 07.00 waren we weer wakker. Na een ontbijt met koffie ziet de wereld er gelukkig weer wat zonniger uit. Deze ochtend staat Kata Tjuta (the Olga’s) op het programma. De oorspronkelijke bewoners noemen dit gebied Kata Tjuta, wat “veel gezichten betekent. Er zijn in totaal 36 koepels te zien in Kata Tjuta. Het behoort tot hetzelfde National Parc en we hebben een pas voor 3 dagen. We verlaten die dag Yulara, dit is de naam van het resort waar we gekampeerd hebben. We moeten wel iets verder doorrijden, ongeveer 45 minuten.

Het is een prachtig gezicht om eerst langs Uluru te rijden en daarna door te gaan tot Kata Tjuta. Beide zijn ongeveer op hetzelfde tijdstip ontstaan. Eigenlijk waren het vroeger enorme bergen die je kunt vergelijken met de Himalayas. Omdat ze zo oud zijn is er inmiddels heel veel geërodeerd en is de berg afgesleten tot de hoogte die we nu kennen (Uluru ongeveer 500 meter en Kata Tjuta ongeveer 350 meter. Overigens hebben we vlak bij huis ook voorbeelden van oude afgesleten bergketens zoals de Ardennen en de Eiffel.

Ook nu moeten we weer ons vliegennet op en we gaan een wandeling maken. Helaas zijn de weersomstandigheden zodanig dat een aantal tochten afgesloten zijn. Ik wilde de Valley of the Winds tocht (3,5 uur) doen, maar deze gaat dus niet door. In plaats daarvan hebben we een lichtere wandeling gedaan van bijna 2 uur. Ook hier was het goed dat we water hebben meegenomen, want het is weer goed warm. Bijna 40 graden de gehele dag. De parkwachters vertellen dat ze deze temperaturen eigenlijk niet gewend zijn in dit seizoen (het is nu lente). Het was wederom een mooie tocht.

Hierna in de camper om door te rijden naar het nieuwe gebied, King’s Canyon. Het is een tocht van bijna 500 km (ik had al eerder gemeld dat de afstanden gigantisch zijn). Een Aussie vertelde me dat ze gewend zijn aan een dag rijden, een dag bekijken en een dag terugrijden. Dat is de normaalste gang van zaken in dit land. Aussies zijn trouwens erg vriendelijke en hartelijke mensen waar je gemakkelijk een praatje mee maakt. Ze vragen waar je vandaan komt en hebben bijna altijd wel een familielid, kennis of relatie die ook Nederlands is. De manier van doen is erg relaxt en hun favoriete uitspraak is dan ook “no worries, mate”.

We komen rond 17.00 aan in King’s Canyon. Na ingecheckt te zijn bij de receptie rijden we naar onze staanplaats. Al snel hebben we contact met onze nieuwe buren. Het is een echtpaar dat al 8 maanden door Australië aan het trekken is. Hun 2 zoons zijn uit huis en ze besloten daarom maar eens te gaan rondkijken in hun eigen land. Op mijn vraag wanneer ze weer naar huis gaan vertellen ze dat ze dat nog niet te weten. Hoe cool is dat. Die avond hebben we op een uitkijkplek de ondergaande zon de bergwanden diep rood zien kleuren. Zoals bij Uluru is dit ook een geweldig schouwspel.

Er zijn veel wilde dieren in de outback, waaronder dingo’s. Dingo’s zijn wilde honden waarvan men denkt dat ze met de oorspronkelijke bewoners naar Australië zijn gekomen. Dat is ongeveer 30.000 jaar geleden. Deze honden kunnen niet blaffen en zijn niet te benaderen door mensen. Je moet er ook voor oppassen, je mag ze niet voeren en ook niet proberen aan te halen. Op onze campsite lopen deze dingo’s gewoon rond. Je wordt gewaarschuwd ervan weg te blijven, en dan zullen ze niets doen. Het blijft een gek gezicht die beesten te zien rondhangen op plekken waar net mensen zijn geweest.

Terwijl ik ’s avonds in het donker, buiten de camper een biertje drink, loopt er ineens een dingo vlak voor me. Hij kijkt me aan en ik kijk terug, waarna het beest weer verder loopt. Bijzonder.

Morgen weer een dag.